My name is Lidell, Jamie Lidell.
Za Jamie Lidella jedino
što možemo reći da je pravi music man:
producent, multi-instrumentalista, pjevač, studio tehničar, inovator genijalac,
wunderkind, i prije svega strastven čovjek. Izaberite bilo koji period njegove
karijere i ispod zvučnog zida čućete patnju, radost, dušu, sebičnost,
usamljenost, želju za životom, sve. Jamie Lidell je u muzičkom smislu bio
svuda, radio skoro sve, samo nikad nije pristajao na kompromis.
Prva faza Jamie Lidella se veže za početak brightonskog techno/electronic
pokreta No-Future, koji su činili kreativni destruktivci Cristian Vogel i Si Begg.
Ipaj je Jamie je u okvirima tvrdog i nihilističkog No-Future
pokreta odudarao i imao drugačiju viziju. Druga faza njegovog stvaralaštva je super experimentalna pop grupa. Super_Collider je projekat sa Cristian
Vogelom. Projekat u kojem dvojica ekscentrika, nekonvencionalnim sredstvima
stvaraju blues, trip hop, subliminirajuće anti konzumentske poruke, sex preko telefona, algebru, putovanja brzinom svjetlosti. Super_Collider su za pisca ovih redaka (p)ostali muzički zeitgeist kraja 90-ih, negdje na nivou Massive Attacka ili Mouse on Mars. Drugim riječima originalno, neponovljivo i nenadmašno. Poslije njihovog drugog albuma, Cristian Vogel odlazi da kombinuje matematiku i balet, a Lidell potpisuje, kao wunderkind za monolitni Warp. Sve je spremno za
treću fazu.
Jamie Lidell želeći da iskoristi svoje talente, soul glas i talenat za sviranje više instrumenata počinje da stvara neosoul i future funk albume uvijek na ivici eksperimenta i nekonvencionalnosti.
Kad se pogleda predhodna karijera ovo je za neke slušaoce ipak bio prevelik zaokret, koji su očekivali još dublji odlazak u elektronski zvuk. Album Jim je produciran kao
konceptualnu soul/funk pop ploča sa pričom o čovjeku koji bezuspješno pokušava da nađe ljubav svog života. Namjerno produciran da nas isprovocira mješajući jazz i soul sa
ironičnim ljubavnim tekstovima i zastrašujućim zvukovima koje bi odbile svakog
konzervativnijeg slušaoca i urednika nekog muzičkog programa. Drugi album u soul/funk fazi Compass
je blagi pad u kreativnosti i ne toliko muzički izazovan. Jamie Lidell će reći da je taj album bio svojevrsna terapija
poslije raskida dugogodišnje veze, kao i njegov bijeg od depresije - znači potpuno ličan album. Početkom
ove godine slijedi i treći dio neo-soul/p-funk trilogije nazvan simbolično, i namjerno lično: Jamie Lidell.
Album Jamie Lidell se da opisati u par
riječi. Pojedine pjesme, kao što su Big
Love, You Know my Name, In Your Mind zvuče kao odbačene pjesme sa
Prince-ovih albuma iz doba Controversy i Sign “O“ Times. Pojedine zvuče kao igranje sa elementima Hip-Hop-a 80-ih, kao i zafrkavanje sa zaostavštinom Rick James-a i Kurtis Blow-a. A najveći uticaj na albumu je sigurno supergrupa Parliment Funkadelic kao i Sly and Robbie Stone koje Jamie sigurno smatra uzorima. Pri tome treba dodati da ovdje nije
riječ o reciklaži već omažu starim evergreenima, kao i više nego uspješan spor stare
škole i nove vizije. Pa čak možemo da naletimo i na Skrilex-ove pop-dubstep „dropove“. No album u današnje vrijeme
zvuči originalno, edukativno i zabavno u rukama muzičkog majstora. Jedina
boljka ovog albuma je što je toliko zabavan i konvencionalan, ali ga nijedna
televizija ili radio stanica neće puštati... jer njima zvuči previše
inteligentno, što „ruku na srce“ i jeste!!! Inteligentan neo-soul/p-funk/elektro
pop kakvom nema premca, dok recimo jedino Andre
3000 i Jimmy Edgar ne naprave
nove ploče. Do tada, ko zna, a retro u slučaju ovog albuma može biti samo superlativ.
No comments:
Post a Comment