Recenzija: Jamie Lidell - Jamie Lidell (Warp 2013)

 My name is Lidell, Jamie Lidell.

 

                                              

 

Za Jamie Lidella jedino što možemo reći da je pravi music man: producent, multi-instrumentalista, pjevač, studio tehničar, inovator genijalac, wunderkind, i prije svega strastven čovjek. Izaberite bilo koji period njegove karijere i ispod zvučnog zida čućete patnju, radost, dušu, sebičnost, usamljenost, želju za životom, sve. Jamie Lidell je u muzičkom smislu bio svuda, radio skoro sve, samo nikad nije pristajao na kompromis.

                                          

                                                                      

Prva faza Jamie Lidella se veže za početak brightonskog techno/electronic pokreta No-Future, koji su činili kreativni destruktivci Cristian Vogel i Si Begg. Ipaj je Jamie je u okvirima tvrdog i nihilističkog No-Future pokreta odudarao i imao drugačiju viziju. Druga faza njegovog stvaralaštva je super experimentalna pop grupa. Super_Collider je projekat sa Cristian Vogelom. Projekat u kojem dvojica ekscentrika, nekonvencionalnim sredstvima stvaraju blues, trip hop, subliminirajuće anti konzumentske poruke, sex preko telefona, algebru, putovanja brzinom svjetlosti. Super_Collider su za pisca ovih redaka (p)ostali muzički zeitgeist kraja 90-ih, negdje na nivou Massive Attacka ili Mouse on Mars. Drugim riječima originalno, neponovljivo i nenadmašno. Poslije njihovog drugog albuma, Cristian Vogel odlazi da kombinuje matematiku i balet, a Lidell potpisuje, kao wunderkind za monolitni Warp. Sve je spremno za treću fazu.

                                                                  

                                                            

Jamie Lidell želeći da iskoristi svoje talente, soul glas i talenat za sviranje više instrumenata počinje da stvara neosoul i future funk albume uvijek na ivici eksperimenta i nekonvencionalnosti. Kad se pogleda predhodna karijera ovo je za neke slušaoce ipak bio prevelik zaokret, koji su očekivali još dublji odlazak u elektronski zvuk. Album Jim je produciran kao konceptualnu soul/funk pop ploča sa pričom o čovjeku koji bezuspješno pokušava da nađe ljubav svog života. Namjerno produciran da nas isprovocira mješajući jazz i soul  sa ironičnim ljubavnim tekstovima i zastrašujućim zvukovima koje bi odbile svakog konzervativnijeg slušaoca i urednika nekog muzičkog programa. Drugi album u soul/funk fazi Compass je blagi pad u kreativnosti i ne toliko muzički izazovan. Jamie Lidell će reći da je taj album bio svojevrsna terapija poslije raskida dugogodišnje veze, kao i njegov bijeg od depresije - znači potpuno ličan album. Početkom ove godine slijedi i treći dio neo-soul/p-funk trilogije nazvan simbolično, i namjerno lično: Jamie Lidell.

                                                     

                                                             

Album Jamie Lidell se da opisati u par riječi. Pojedine pjesme, kao što su Big Love, You Know my Name, In Your Mind zvuče kao odbačene pjesme sa Prince-ovih albuma iz doba Controversy i Sign “O“ Times. Pojedine zvuče kao igranje sa elementima Hip-Hop-a 80-ih, kao i zafrkavanje sa zaostavštinom  Rick James-a i Kurtis Blow-a. A najveći uticaj na albumu je sigurno supergrupa Parliment Funkadelic kao i Sly and Robbie Stone koje Jamie sigurno smatra uzorima. Pri tome treba dodati  da ovdje nije riječ o reciklaži već omažu starim evergreenima, kao i više nego uspješan spor stare škole i nove vizije. Pa čak možemo da naletimo i na Skrilex-ove pop-dubstep „dropove“. No album u današnje vrijeme zvuči originalno, edukativno i zabavno u rukama muzičkog majstora. Jedina boljka ovog albuma je što je toliko zabavan i konvencionalan, ali ga nijedna televizija ili radio stanica neće puštati... jer njima zvuči previše inteligentno, što „ruku na srce“ i jeste!!! Inteligentan neo-soul/p-funk/elektro pop kakvom nema premca, dok recimo jedino Andre 3000 i Jimmy Edgar ne naprave nove ploče. Do tada, ko zna, a retro u slučaju ovog albuma može biti samo superlativ. 

Recenzija: Dadub - You Are Eternity (Stroboscopic Artifacts 2013)

I nostri elettronica dub

 

 

Trenutno najzanimljivi techno dolazi od, zanimljivo, talijanskih emigranata u Njemačkoj. Riječ je o etabliranim kolektivima kao što su Prologue iz Minhena (Donnato Dozzy, Tom Bonaty, Dino Sabatini) i Stroboscopic Artifacts iz Berlina (Lucy, Xhin). Ovi izdavači su svojim izdanjima pomjerili granice kvalitetne techno muzike, bolje rečeno lansirale ljestvicu kvaliteta duboko u nepoznate dijelove svemira. Ono što njihova izdanja karakteriše su: šamanski trance ritmovi, atmosfera mraka i hladnoće u svemiru, i zvjezdane melodija – muzika za dovođenje u stanje transa u kojem se susrećemo sa onostranim bićima. 
                                                                 

       

No da biste dobili takav zvuk, potrebno je da imate „majstore od mašina“, studijske genijalce – freakove, koji će od vašim umjetnička djela odvesti u vječnost. Za to su zadužena dva studio čarobnjaka, heroji ove priče: Daniele Antezza and Giovanni Conti aka Dadub. Njihova uloga u Stroboscopic Artifacts porodici je mastering/post-production za sva muzička izdanja ove etikete. Posao koji njih dvojica shvataju preozbiljno i time daju svoj svojevrsni pečat, tako da tačno možete prepoznati magični produkcijski rad na svakom albumu koji je bio u njihovim rukama. Zato nije ni čudo da su mnoga izdanja koja su izašla za Stroboscopic Artefacts, uključujući i konceptualnu digital-only Monade series, važe za vrhunac moderne techno produkcije.  

                                                      

Kako objasniti i dočarati zvučno remek djelo ove dvojice Talijana? Ono je u jednu ruku pure techno, a u drugu zvučni experiment. Njihov album je putovanje kroz mračne džungle vanzemaljskog svijeta,  koje pjevaju mašine u nekoj tvornici čelika. No pored sve te outerspace/industrial atmosfere, glavni inspiracija je dub. Kako se William Gibson u svom remek-djelu Neuromancera izrazio: “Dok su radili, Kejs je postepeno postao svestan muzike koja je neprestano pulsirala kroz sklop. Bio je to svemoćni i božanski dub, senzualna muzika; to im je svetinja, i simbol zajedništva, rekla je Moli“.  Zanemarujući sve electro/techno/industrial tonove, dub daje ovom albumu: dubinu, mrak, melaholiju, spiritualnost. Nazovite ga Vi elektrodub, dub techno... whatever. Ovo je primjer kako dub album drugog desetljeća 21. vijeka treba zvuči. Kad još tome dodate numere gdje se provlače semplovi sa suđenja nekim od bankara za vrijeme ekonomske krize: „You’ve been establish to advocate theory that markets will reagulate themselfs. My question is simple: were you wrong? In other words... your ideology was not right. And how can you explain, that you have retired form federal reserves just before 2006 crisis... and after retirement, you have become a very wealthy man?“ Traka se zove Truth, a vjerujem da bi dub godfathers  Mad Professor ili Linton Kwesi Johnson bez razmišljanja ovo ubacili u svoja ostvarenja o krvavim rukama bijelih okovratnika.
Impresije, snoviđenja koja se doživljavaju slušajući ovaj album su kao putovanja kroz negostoljubljive džungle, ili vječni mrak nekog izgubljenog planeta, no  putovanje organizujte u svojoj glavi.

 

                                                                        

Sudeći po proljeću 2013. Godine, ova godina će biti plodna za ljubitelje elektronskog zvuka. Dočekali smo Function – Incubation, Autechre - Exai. Slijede Atom TM, Space Dimension Controler, fabric 69 – Sandwell District... i ko zna what future will bring from outer space.


Album možete preslušati ovdje.
A najnoviji Resident Advisor podcast mix downloadovati ovdje